പനി
ഒരുതരത്തില് സുഖമുള്ള
ഏര്പ്പാടാണ്.
വീട്ടുകര്ക്കും
ആന്റിബോഡിയ്ക്കും മാത്രമാണ്
പണിയുള്ളത്.
ആന്റിബോഡിയുടെ
പരാജയം വീട്ടുകാരെ പരാജയത്തിന്റെ
പടുകുഴിയിലാക്കുന്നു.
ആന്റിജന്റെ
പരാജയമാകട്ടെ വീട്ടുകാരെ
സന്തോഷിപ്പിയ്ക്കുകയും
ചെയ്യുന്നു.
എന്നാല്,ആന്റിജന്റെ
ജയവും ആന്റിബോഡിയുടെ പരാജയവും
എന്നെ - വീട്ടിലെ
കട്ടിലില് കിടത്തുന്നു.
കമ്പിളി
കൊണ്ടുള്ള പുതപ്പാല്,
മണിയെത്ര
കഴിഞ്ഞാലും എഴുന്നേല്ക്കെണ്ട
എന്ന ഉറപ്പ് നല്കുന്നു...
എന്റെ
വിശക്കുന്ന വയറിനേക്കാള്
വേഗത്തില് അറിഞ്ഞെല്ലാം
ചെയ്യുന്നു...
ശകാരങ്ങളുടെ
പേമാരി പെയ്യുന്ന ദിനങ്ങള്,
കൊഞ്ചലിന്റെയും
കൊഞ്ചിയ്ക്കലിന്റെയും
സൂര്യോദയത്തിന് വഴി മാറുന്നു...
സ്വപ്നങ്ങളിലൂടെ
ദിക്ക് തെറ്റിയും തെറ്റാതെയും
സഞ്ചരിയ്ക്കാന്,
വീട്ട്കാരുടെ
ഗ്യാരണ്ടി പീരിയഡിലേയ്ക്ക്...
രോഗശാന്തിയ്ക്കായ്
എല്ലാവരും പ്രാര്ത്ഥിയ്ക്കുമ്പോഴും,
ശ്രുശൂഷയുടെ
സുഖം പഠിച്ച്,
താമസിച്ചുണരലിന്റെ
സുഖം ഞാന് ആസ്വദിയ്ക്കുന്നു...
എന്നാല്
ആന്റിജന് കയ്യൊഴിയുമ്പോള്
ആന്റിബോഡി വെണ്ണിയ്ക്കൊടിപാറിയ്ക്കുമ്പോള്...
കട്ടില്
പുസ്തക മേശയ്ക്കും,
കമ്പിളിയുടെ
ചൂട് രാത്രിയുടെ തുളച്ചിറങ്ങും
കുളിരിനും,
താമസിച്ചുണരല്
അലാറത്തിന്റെ കരകരപ്പിനും,
വിശപ്പിന്റെ
അത്യാര്ത്തിയ്ക്ക്
മിതത്തിന്റ
കൂച്ചു വിലങ്ങിനും സ്ഥാനം
കൈമാറുന്നു.
ശകാരത്തിന്റെ
കൂര്ത്ത -പരുത്ത
വാക്കുകള്
സുന്ദര
സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക്
പോറലേല്പ്പിയ്ക്കുമ്പോള്
പുറംമോടിയ്ക്കേറ്റ ക്ഷതത്താല്
വിടവ് കീറി പുറത്തേയ്ക്ക്
വരുമ്പോള്...
അമ്മ
ചായയുമായി അരികില്
“ ഇല്ല
ഗ്യാരണ്ടി പീരിയഡ് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല
."
അങ്ങനൊന്നും ഗ്യാരണ്ടി തീരൂല്ലാ, ചിരുതക്കുട്ട്യേ...
ReplyDeleteആന്റിജനും ആന്റിബോഡിയുഒന്നുമല്ല അതിന്റെ മാനദണ്ഡം..
:)
ReplyDeleteഹോ ഒരു പനി വന്നാരുന്നെങ്കില് എന്ന് മോഹിച്ച ഒരു ബാല്യം എല്ലാര്ക്കും കാണും അല്ലേ. നന്നായിട്ടുണ്ട് ചിരുതക്കുട്ടിപ്പെണ്ണേ.
ReplyDeleteഅപ്പോള് എല്ലാരും അങ്ങനെ ഒക്കെ തന്നെ ആണല്ലേ..!
ReplyDeleteപനിയുടെ ഒരു സുഖമേ...
ReplyDelete(നോക്കാന് ആളുണ്ടെങ്കില്....)